Artikel 11, 15-10-2025
geschreven door: Selin Sayim
orthopedagoog/gedragswetenschapper
In de Turkse cultuur is gastvrijheid geen gewoonte,
maar een levenswijze. We koken nooit met afgemeten porties; er is altijd extra eten, want je
weet nooit wie er onverwachts aanschuift. In onze kasten liggen dekens, kussens en lakens klaar voor
wie blijft slapen. Onze meubels zijn vaak gekozen met opbergruimte erin, zodat we altijd voldoende
beddengoed bij de hand hebben. Veel van ons hebben servies en bestek voor grote groepen, en
vriezers en voorraadkasten gevuld met voedsel en houdbare producten. Want wie aanklopt, hoort
welkom te zijn. Terwijl gastvrijheid bij ons vanzelfsprekend is,
wachten er tegelijkertijd honderden kinderen op een plek waar ze zich veilig en geliefd kunnen voelen. In
2024 verbleven er bijna 20.000 kinderen in een pleeggezin. Dat lijkt veel, maar het aantal
pleegouders neemt af en het tekort groeit. Steeds meer kinderen moeten langer wachten voordat er een
huis voor hen openstaat.
En dat tekort is nog groter binnen onze eigen Turkse en islamitische gemeenschap. Hoewel er geen exacte
cijfers zijn, wijzen onderzoeken en ervaringen erop dat er veel te weinig pleeggezinnen van Turkse of
islamitische achtergrond beschikbaar zijn. Terwijl juist onze cultuur van warmte, gastvrijheid en
familiegevoel zo goed aansluit bij wat deze kinderen nodig hebben.
Waarom aarzelen we dan? Soms speelt schaamte een rol of is er wantrouwen tegenover instanties. Soms
weten gezinnen niet goed wat pleegzorg precies inhoudt, of zijn ze bang dat het alleen om fulltime
zorg gaat. Onbekendheid en misverstanden kunnen ervoor zorgen dat we onze gastvrijheid niet altijd
inzetten waar het zo hard nodig is. Pleegzorg is er in verschillende vormen. Je kunt
weekend- of deeltijdpleegouder zijn, waarbij een kind af en toe logeert. Je kunt kiezen voor
crisispleegzorg, waarbij je tijdelijk onderdak, veiligheid en liefde biedt tot er een meer structurele
plek is. Of je kunt steunouder worden, door bij te springen wanneer ouders het zwaar hebben en een
kind bijvoorbeeld een middag of dag in de week op te vangen. Elke vorm helpt een kind vooruit en je
staat er nooit alleen voor, want pleegzorgorganisaties bieden begeleiding en ondersteuning bij elke stap.
Onze Turkse gastvrijheid kan juist een kracht zijn in pleegzorg. Want wat heeft een kind dat zich verloren
voelt meer nodig dan een huis waar altijd een bord extra eten klaarstaat, een plek onder een warme
deken, en iemand die liefde en rust uitstraalt. Misschien is dit hét moment om onze gastvrijheid
nóg verder te openen. Niet alleen voor vrienden en familie, maar ook voor een kind dat hunkert naar
warmte en veiligheid. Een kind dat wacht op iemand die zegt: “Kom binnen, wij zien je. Bij ons ben je
welkom.”